Powierzchnię całkowitą budynku określamy zgodnie z normą PN-ISO 9836: 1997 Właściwości użytkowe w budownictwie – Określanie i obliczanie wskaźników powierzchniowych i kubaturowych.
Powierzchnią całkowitą budynku nazywamy powierzchnię ograniczoną przez elementy zamykające w stanie wykończonym. Powierzchnia całkowita budynku jest sumą powierzchni całkowitych wszystkich kondygnacji danego budynku.
Sposoby obliczania powierzchni całkowitej:
Jeżeli w obrębie jednej kondygnacji znajdują się pomieszczenia o różnych wysokościach (audytoria, hole, itp. ), to dla każdej wysokości należy oddzielnie obliczać powierzchnie całkowitą. Przy obliczaniu powierzchni całkowitej budynku należy powierzchnie o różnych wysokościach podać oddzielnie. Również oddzielnie należy podać powierzchnie antresol.
Powierzchnie zajęte przez pomieszczenia wyższe niż jedna kondygnacja na kondygnacjach wyższych nie wlicza się do powierzchni całkowitych tych kondygnacji. Nie dotyczy to powierzchni szybów dźwigowych i pionów zsypowych, które są wliczane do powierzchni usługowej.
Wymiary liniowe do obliczania powierzchni całkowitej kondygnacji mierzy się na poziomie posadzki po konturze zewnętrznym budynku lub wyodrębnionej powierzchni budynku (o zmiennej wysokości) z uwzględnieniem tynków, balustrad, okładzin.
Powierzchnia całkowita kondygnacji w pełni przekrytej, nie zamkniętej lub zamkniętej częściowo, pozbawionej elementów zamykających jest równa powierzchni rzutu poziomego przekrycia (gdyż wszelkie daszki, gzymsy, itp. elementy wychodzące poza obrys powierzchni nie wchodzą w skład powierzchni całkowitej).
Powierzchnię podaje się w zaokrągleniu do dwóch miejsc po przecinku.
Rozróżniamy następujące kondygnacje budynku:
Zamknięte i przekryte ze wszystkich stron.
Nie zamknięte ze wszystkich stron do pełnej wysokości i przekryte (np. loggie, balkony, przekryte krużganki).
Ograniczone elementami budowlanymi (np. poręczami, osłonami) ale nie przekryte (np. balkony, nieprzekryte tarasy).
Rysunek 1 - Rodzaje kondygnacji budynków
Jako kondygnacje należy traktować:
Kondygnacja całkowicie poniżej powierzchni terenu
Kondygnacja częściowo poniżej powierzchni terenu
Kondygnacja powyżej powierzchni terenu
Poddasza użytkowe i nieużytkowe
Tarasy (również tarasy na dachach)
Kondygnacje techniczne
Kondygnacje magazynowe
Do powierzchni całkowitej kondygnacji nie wlicza się:
Wnęk i występów wykonanych w celach konstrukcyjnych lub estetycznych oraz wyprofilowań, jeśli nie wpływają na zmianę powierzchni netto kondygnacji i powierzchni konstrukcji.
Pustych przestrzeni między dolną częścią budynku a powierzchnią terenu (np. kanały przełazowe).
Powierzchni zajętych przez pomieszczenia wyższe niż jedna kondygnacja na kondygnacjach wyższych (nie dotyczy szybów dźwigowych i pionów zsypowych).
Do powierzchni całkowitej kondygnacji wlicza się:
Powierzchnię strychów nieużytkowych (jeśli są niższe od 1,9 m, to wlicza się je do powierzchni konstrukcji).
Powierzchnie antresoli (podaje się ją oddzielnie), gdyż należy ona do powierzchni użytkowej. Powierzchnia całkowita antresoli jest równa jej powierzchni netto, gdyż dla danej kondygnacji powierzchnia przegród zewnętrznych została już doliczona do powierzchni głównej danej kondygnacji.
Powierzchnię prześwitów i przejazdów jeśli z ich powierzchni możliwe jest wejście do budynku.
Powierzchnię zajmowaną przez szyb dźwigowy i pion zsypowy, na każdej kondygnacji.
Powierzchnia całkowita kondygnacji składa się z powierzchni kondygnacji netto i powierzchni konstrukcji:
P
ck = P
nk + P
k
P
ck – powierzchnia całkowita kondygnacji
P
nk – powierzchnia netto konstrukcji
P
k – powierzchnia konstrukcji
Powierzchnia całkowita budynku jest sumą powierzchni całkowitych kondygnacji.
P
cb = ∑ P
ck
P
cb – powierzchnia całkowita budynku
P
ck – powierzchnia całkowita kondygnacji
