Powierzchnię zabudowy domu jednorodzinnego określamy zgodnie z normą PN-ISO 9836: 1997 Właściwości użytkowe w budownictwie – Określanie i obliczanie wskaźników powierzchniowych i kubaturowych.
Powierzchnia zabudowy to powierzchnia terenu zajęta przez budynek w stanie wykończonym. Powierzchnia zabudowy jest wyznaczona przez rzut pionowy zewnętrznych krawędzi budynku na powierzchnię terenu. W związku z tym można przyjąć, że powierzchnia zabudowy to obrys elementów zamykających trwale budynek.
Sposoby obliczania powierzchni zabudowy:
Wymiary liniowe do obliczania powierzchni zabudowy liczy się w zewnętrznych liniach wykończonych przegród,
Powierzchnię podaje się w zaokrągleniu do dwóch miejsc po przecinku.
Elementy nie wliczane do powierzchni zabudowy:
daszki, markizy, występy dachowe, gzymsy, okapy,
powierzchnie obiektów pomocniczych: szklarnie, szopy, garaże, wiaty garażowe itp. nie związane z budynkiem w sposób stały,
ganki, krużganki, loggie, balkony, tarasy (otwarte i oszklone), galerie, wykusze,
schody i rampy zewnętrzne, pochylnie samochodowe,
powierzchnie obiektów budowlanych lub ich części nie wystające ponad powierzchnię terenu,
wszystkie elementy nie stanowiące integralnej części budynku.
Elementy wliczane do powierzchni zabudowy:
powierzchnia prześwitów i przejazdów, z zastrzeżeniem, że będą one doliczane do powierzchni ruchu, gdy z ich powierzchni możliwe będzie wejście do budynku. W przeciwnym razie powierzchnie prześwitów i przejazdów nie będzie wliczana do powierzchni całkowitej.
